Kiedy po raz pierwszy byłam „przy nadziei”, jak każda przyszła mama rozważałam różne imiona, w tym i dla dziewczynki, bo oczywiście nie wiedziałam wtedy, że w ciągu niecałych 5 lat urodzi mi się trójka synów. I spośród wszystkich żeńskich imion moją największą słabość wzbudzała zawsze Dobrawa, a zdrobniale Dąbrówka lub Dobrachna. W tym staropolskim imieniu było coś bardzo pozytywnego, bo był w nim wyraz i „dobra” i „dąb”. Więc dziecko pełne dobroci, a jednocześnie tak silne, jak najbardziej majestatyczne z naszych polskich drzew. Synkowie moi wiedzą o tym imieniu, gdzieś tam zawieszonym w maminej wyobraźni i skrycie mam nadzieję, że może wezmą je pod rozwagę, jeżeli któremuś z nich urodzi się córeczka.
Wszyscy wiemy, że Dobrawa była żoną Mieszka I i była Czeszką. Znaczenie słowa „doubrava” to właśnie las dębowy, dąbrowa. Więc proszę sobie wyobrazić moje zdziwienie i wzruszenie, kiedy wiele lat później, gdy już mieszkaliśmy w Radoniach, wpadł mi w ręce dokument z 1796 roku, w którym stało, że moja obecna wieś nazywała się wtedy Radonie Dąbrówka!
W 2011 roku p. Marta Kott napisała pracę inżynierską o naszym parku i w rozdziale pt. Dendrochronologia wyróżniła cztery grupy wiekowe drzew. Ostatnią grupę, czyli najstarsze drzewa, starsze niż 200 lat, posadzone lub wysiane jeszcze przed budową dworu (1840 rok) stanowią w całości dęby szypułkowe, Quercus robur, w ilości 13 okazów, stanowiące skupiska najbardziej cennego starodrzewu. Czy są te dęby pozostałością po rzeczonej dąbrowie, od której wziął nazwę drugi człon Radoń? A one same, czy może są dziećmi dawnej puszczy, jej ostańcami? Spośród tych kilkunastu dębów dwa najpiękniejsze zostały uznane za pomniki przyrody: jeden rośnie na wschód od dworu, drugi na północny-zachód.
Oba są stanu zdrowotnego dobrego, pierwszy liczy sobie obecnie 263 lat i był posadzony w 1754 roku. Natomiast ten drugi dąb to prawdziwa perełka parku radońskiego: liczy sobie 565 cm w obwodzie pnia, wysoki jest na 13 metrów i został posadzony w… 1619 roku!
Co znaczy, że za dwa lata będzie obchodził swoje czterechsetne urodziny. Zastanawiam się czy ze swojej wysokości nie sięga czasem wzrokiem w stronę Warszawy, w stronę kolumny Zygmunta III, za którego panowania z żołędzia zamieniał się w dębowego oseska i powoli wzrastał w siłę. I przyznam szczerze, że moja wyobraźnia mnie zawodzi, kiedy rozmyślam o tym co ten potężny obecnie dąb musiał widzieć w ciągu tych kilkuset lat, ilu właścicieli radońskich był świadkiem, ile zawieruch wojennych przetoczyło się w jego pobliżu. Pory roku przechodzą jedna w drugą, biegną lata, z których robią się wieki, a on trwa niewzruszenie i zapewne trwać będzie, kiedy mnie już na tej ziemi zbraknie. I tak jak kiedyś myślałam nad imieniem dla mojej córki (wnuczki?), tak teraz zaczęłam się zastanawiać nad imieniem godnym tego drzewa. Chciałam, żeby brzmiało po staropolsku, ze względu na jego wiek i chciałam również, żeby miało jakąś cząstkę Radoń w sobie. I wymyśliłam co następuje: dąb, który rośnie w parku radońskim i który z pewnością wiele za swojego długiego żywota widział będzie się nazywał Radowid! I trzeba będzie wyprawić mu huczne urodziny za dwa lata i uroczyście tym imieniem ochrzcić. A póki co zapraszam do parku na spacer i przytulanie się do radońskiego świadka naszej polskiej historii.
Nie ma sprawiedliwości na tym świecie…, masz w swojej maleńkiej posturze tyle talentów!!! Fotografujesz wyśmienicie, malujesz, grasz na fortepianie, pieczesz, robisz przetwory z radońskich darów …., ale piszesz??? hmmmmmmm – BOSKO!!! <3 Czekam na kolejne opowieści Beatko, to ładuje mi już b. słabe akumulatory. Ściskam i pozdrawiam, do miłego … 🙂
Nic dodać i nic ująć, dziekuje i ja za to dobrem dzielenie. Radowid to faktycznie urokliwie pasujące imię. Co do imion dla córki – mimo dwóch już synów za nami chodzi od lat imie Miriam trochę jak połączenie szlachetnej a tajemniczej mirry z Bliskiego Wschodu i pokoju wewnętrznego albo balsamu na duszę…ech skojarzenia. A z zaproszenia chętnie skorzystamy gdy tylko wiosna rozleje trwale swe ciepło dookoła.