Żywiołowy park

W kategorii Aktualne | 1 lipca 2017 komentarzy 7

Z tym wpisem – szczerze mówiąc – wolałabym się z Wami nie dzielić. Mieszkam w Radoniach już 12 lat i zawsze jakoś sobie radziłam z wyzwaniami i problemami, które stawiały przede mną dwór i park. Natomiast dwa dni temu po raz pierwszy byłam zupełnie bezradna i mogłam jedynie patrzeć, pełna trwogi i niemocy, jak na moich oczach dokonuje się destrukcja tego co trwało niezmiennie od ponad dwustu lat. Cezary Wodziński w „Przechadzkach po ogrodach” stwierdza: „Jeśli zawierzyć archaicznej metryce, człowiek urodził się w ogrodzie. Dopóki tam nie trafił, był zaledwie kreaturą – ulepioną – kapryśnym gestem swego Kreatora. Właściwym miejscem narodzin człowieka stał się ogród. Tam zaczęła się jego historia, tam zapisana została partytura jego losu”. Czy to dlatego ten właśnie ogród, park, las, te negacje pustyni, darzymy takimi uczuciami? Uczuciami, które tkwią w nas bardzo głęboko, a których często nie jesteśmy w stanie zrozumieć? Czy właśnie dlatego czujemy się dobrze gdy wokół nas roztacza się estetyczna zieleń i kolory kwiatów cieszące oczy, ponieważ kiedyś, dawno, dawno temu dano nam tą ziemię, by ją doglądać, uprawiać, by się nią zaopiekować i pokochać? Wszyscy tak naprawdę jesteśmy w głębi duszy hobbitami, ziemianami, ogrodnikami, bez względu na to, czy mamy w swojej pieczy zabytkowy park, czy pielęgnujemy przydomowy ogródek, działkę poza miastem czy choćby skromne skrzynki balkonowe. I dlatego tak boli, gdy to w co włożyło się tyle serca, tyle lat starań, co było piękne i radowało zmysły nasze i innych, zostaje unicestwione w ciągu kilku zaledwie minut.

Ostatnie dni były wyjątkowo parne i burze krążyły wokół Radoń i nad całą Polską. Ale jeszcze w środę grzmiało i chmurzyło się tylko w oddali, choć trwało to całymi godzinami. W czwartek, około południa nagle zrobiło się w dworze ciemno. Wyszłam do parku i zobaczyłam na niebie kłębiący się fiolet, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. I tak jak to Mickiewicz opisuje w „Panu Tadeuszu”: „I była chwila ciszy, i powietrze stało głuche, milczące, jakby z grozy oniemiało”. Ta cisza rzeczywiście trwała tylko chwilę. Dosłownie z sekundy na sekundę zaczął się swoisty armageddon. Na moich oczach wiatr gwałtownie przybierał na sile, lunął siny deszcz, kontury drzew nagle zatraciły swoją wyrazistość. Park zawirował i drzewa zaczęły się słaniać pod naporem szalejącego żywiołu. Pierwsze zaczęły się łamać wiekowe kasztanowce w alei wjazdowej, kładąc się na moich oczach jak kruche zapałki.

Wbiegłam do dworu, z trudem otwierając i zamykając za sobą drzwi. Dwór po prostu wył! W jadalni wichura otworzyła okno i deszcz siekł do środka, pobiegłam by je zamknąć i w tym momencie zobaczyłam jak największy i najbliższy budynku trójpienny jesion łamie się u nasady i leci na mnie. Zamarłam z ręką na oknie, nie będąc w stanie się ruszyć i czekając na uderzenie. Jesion runął, gałęzie jego wierzchołków minęły zewnętrzny parapet o 5 cm…

Chwilę później usłyszałam kolejny hałas z przodu dworu. Gdy podbiegłam do okna, potężny jesion na gazonie, pomnik przyrody, bohater wielu archiwalnych zdjęć i obrazów, od ponad dwustu lat stojący na straży dworu,właśnie łamał się z hukiem. Jego wierzchołki minęły krawędzie zewnętrznych schodów znowu o kilka centymetrów…

Pobiegłam do kolejnego okna i z każdego widziałam kładące się w tym wichrowym tsunami drzewa. W pewnej chwili miałam w sobie przerażającą pewność, że nic się temu żywiołowi nie oprze, że prędzej czy później poczuję uderzenie drzewa w dwór, który przecież stoi w otulinie najstarszych drzew w parku, w tym kilku pomników przyrody. Nawałnica trwała góra 15 minut i po chwili wszystko się uspokoiło. Wszystko poza mną – ja byłam jedną wielką rozedrganą komórką, czułam w sobie pulsowanie wszystkich nerwów i taki ból, i taką żałość jakby najbliższa mi osoba zmarła nagle na moich rękach. Ubrałam kalosze i wyszłam do parku, modląc się w duchu i mając nadzieję, że może tylko te kilka drzew, które widziałam z okien dworu uległo zniszczeniu, że może w głębi parku będzie lepiej. Niestety, był to mój najsmutniejszy spacer w życiu: mój piękny park leżał w ruinie, gdzie okiem nie sięgnąć widać były poskręcane, przełamane w pół, a nawet wyrwane z korzeniami drzewa. W ciągu niecałego kwadransa straciło życie dwudziestu dostojnych świadków historii…

P.S. Ponoć prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Ja takich mam i jestem za nich wielce wdzięczna. Usłyszawszy co się stało, niewiele myśląc spakowali co było pod ręką i w kilka godzin, mimo że mieszkają ponad 400 km ode mnie, byli już na miejscu i pomagali mi uprzątać teren wokół dworu. Bo, cytuję, „musisz mieć chociaż kilka metrów przed dworem, chociaż trochę dawnej normalności, chociaż skrawek zieleni i uprzątniętego gazonu, żeby móc pocieszyć oczy i strapioną duszę”…