Ta dowcipna trawestacja stwierdzenia „Cogito ergo sum” (łac. „Myślę, więc jestem”) – zdania będącego konkluzją wywodu, w którym Kartezjusz poszukuje niepowątpiewalnych podstaw wiedzy jest tytułem książki naszego przyjaciela Rogera Scrutona: „I drink, therefore I am”.
Polecam wszystkim miłośnikom wina i filozofii, jest już przetłumaczona na język polski. Roger jest – tak jak i dziesiątki jego książek – wybitny pod każdym względem...
Czytaj więcejKoty były pierwsze w moim życiu, a najsampierwszy był kocur Kuba. Gdy dożył sędziwego wieku i został pochowany pod cyprysikami w goczałkowickim ogrodzie, szybko pojawiły się następne. Znosiłam je po prostu do domu, zabłąkane, a moja Matula w swojej wielkiej dobroci nigdy nie protestowała. W Radoniach natomiast koty pojawiły się w drugiej kolejności. Pierwszy był Milut, jamnik, co wszystkie inne jamniki przerastał.
Chował się z nami od szczeniaczka, kiedy to przywiozłam g...
Czytaj więcejZa oknem od tygodnia świeci słońce, temperatura dobrze ponad 20 stopni, ja mam ręce w chwastach po kilka godzin dziennie i tak sobie myślę, że sezon grzewczy się chyba na dobre zakończył. A jednak chciałabym się podzielić jedną marcową historią sprzed tego miłego wiosennego ciepełka. Gdy pisałam „Historię Janeczki” w niektórych fragmentach byłam zdana jedynie na własną wyobraźnię, bo przyznaję, że nie do wszystkich przedstawionych sytuacji posiadałam stosowne informacje...
Czytaj więcejWisi u mnie w hallu wyszperany na grodziskim targu staroci portret Kościuszki. Nie powiesiłam go jednak z jakichś patriotycznych pobudek lecz z całkiem innego powodu.
Historia, którą chcę opowiedzieć bierze początek w 2008 roku, kiedy to Hania Chrzanowska poprosiła mnie bym zamówiła w radońskim klasztorku s. Dominikanek mszę w intencji jej rodziców, Jana i Marii. Dominikanki to zakon klauzurowy i rozmawia się przez niewielkie okienko, które na mój dzwonek otworzyła pucułowata mniszka...
Czytaj więcejKury znudzone to kury nieszczęśliwe i różne głupoty przychodzą im do łebków. Na przykład zaczynają się nawzajem dziobać – lub nawet same siebie – co niestety szybko skutkuje utratą piór. A przecież chodzenie zimową porą z gołym kuprem czy odkrytą szyją z pewnością do przyjemności nie należy. I nie chodzi tutaj o okazyjne dziobnięcie po łebku, co po prostu oznacza ‚hej, pamiętaj o hierarchii w kurniku’, bo to jest na porządku dziennym, coś jakby szturchanina między rodzeństwem...
Hortus ecce qualis hortus
Ubi gemma laeta crescit
Ubi non dolor patescit
Ubi cura non virescit
Mam taki zwyczaj, że w ostatni dzień starego roku robię obchód parku. Idę sobie niespiesznie, psiaki ze mną, czasami w śniegu, czasami po zielonej wciąż trawie, w zależności od aury...
Czytaj więcejW minioną niedzielę, już trzeci raz z kolei, dwór radoński zamienił się w jeden wielki Open House, udostępniając swoje przestrzenne „komnaty” na potrzeby artystów, rzemieślników, lokalnych producentów oraz gości z bliska i z daleka. Dwa dni wcześniej, w piątek, byłam zaproszona do grodziskiego radia Bogoria, gdzie z przemiłą p. redaktor Safoną Kozielec rozmawiałyśmy między innymi właśnie o narodzinach nowej świeckiej tradycji...
Czytaj więcejWróciłam wczoraj z wernisażu, na którym wystawiałam swoje trzy obrazy olejne. A dzisiaj zaczęłam się zastanawiać, skąd we mnie ta potrzeba malowania lub – ogólnie rzecz ujmując – tworzenia. Paul Johnson w swojej książce „Twórcy” snuje tezę, że skoro jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga, to z pewnością jest w nas iskra tego, czym Bóg jest przede wszystkim. A na pierwszym miejscu jest on przecież Stwórcą...
Czytaj więcej
Od zawsze była we mnie potrzeba zbieractwa, ale takiego na łonie natury. Może to resztki jakiegoś atawizmu tkwią we mnie, że to co wyszperane z mchu, zerwane z krzaka, zgarnięte z drzewa wydawało się i dalej wydaje być takie cenne? Jak tylko sięgnę pamięcią to coś zbierałam. Jako dziecko wstawałam wcześnie rano, by zdążyć przed koleżankami z sąsiedztwa i szłam szukać borowików w parku Spółki Brackiej w moich rodzinnych Goczałkowicach...
Czytaj więcejOstatnie dni lata i od razu słota. Leje i wieje. Gdy poszłam zamknąć kury na noc, to aż mi się ich żal zrobiło. Jakieś takie kostropate, pióra pozlepiane od wilgoci, cała ich puszystość znikła bez śladu, jakby im połowa ciała ubyła. Wyglądają jak własna karykatura naszkicowana naprędce ostrym ołówkiem. Kogut na mój widok próbuje stroszyć pióra i otrząsać się z deszczu, ale widzę, że i jemu brakuje zwykłego animuszu...
Czytaj więcej
Najnowsze komentarze